პოსტები მიშოზე

”მარადისობა დროის მიღმა კი არაა,მის შუაგულშია,მარადისობა მთლიანად დროშია,დროის ყოველ წამშია გაბნეული”.    (მიგელ დე უნამუნო)

                                                                                                                           შტრიხები პორტრეტისათვის

 20 აგვისტო. 2010წელი. 

     მახსოვს პატარა ბიჭი, ქვემოდან დაკვირვებული ჭკვიანური გამოხედვით, თავიდან თითქოსუკარება, მერე დროთა განმავლობაში შემეჩვია. ცოტა გულჩათხრობილი, მოსწრებული იუმორითადა ჩაბჟირებამდე მისული გულიანი სიცილით.                                                                მიშო!   გისურვებ ყველაფერს საუკეთესოს შენი ცხოვრების გზაზე. ყოფილიყავი მუდამჯანმრთელი, ბედნიერებითა და სიყვარულით სავსე.                                                      მიშო, ჯერ მხოლოდ მე-8 კლასი დაამთავრე ,მაგრამ მაინც ბოლო ზარია.ამ დროს მასწავლებლებიემშვიდობებიან მოსწავლეებს და სიმბოლურ საჩუქრებსაც უძღვნიან ერთმანეთს. აი, ჩემი საჩუქარიც.             გჩუქნი ლექსს:

                                             

                                                                      

                                             ***

                             მიყვარდით, რადგან სიძულვილისთვის                           

                             ერთი წამითაც ვერ მოვიცალე,

                            და ახლა ლოცვით გადაღლილ იმედს

                            ურჩი დღეები მიაბანცალებს.

                                     

                            მიყვარდით,მზერა სხივებს სწვდებოდა,

                            ქარი კიოდა თავგამოდებით. 

                            ხან ფერიები მესიზმრებოდა,

                            ხან აღსარებას გთხოვდით გოდებით,

                               

                           და ჩამოშლილი სულის კედლებით

                           იფარებოდა ფიქრთა სავანე,

                           მიყვარდით, რადგან  სიძულვილისთვის

                           ერთი წამითაც ვერ მოვიცალე! 

            

    

        პატივისცემით, კეთილი  სურვილებითა და

        სიყვარულით              ხათუნა მასწავლებელი.

                  

       14  . 06 . 2005 წელი.

     ძალიან ხშირად ამბობდა,რომ  ადამიანისთვის პირველი დიდი გამართლება,  მისი ამქვეყნად მოვლინება არისო. მაგრამ თუ კი შენს ცხოვრებას ლუარსაბ თათქარიძესავით განვლებ,და მოკვდები ისე,როგორც"იხოცებიან ბევრნი ჩვენგანნი, რომელნიც არც თავის სიცოცხლით უმატებენ რასმეს ქვეყანასა და არც თავის სიკვდილით აკლებენ".,აქვს კი მაშინ ამ გამართლებას აზრიო?

     აზრიანად უნდოდა მიშიკოს ცხოვრება....

      22 ოქტობერი, 201

        2008 წლის აგვისტოს ომის დღეებთან დაკავშირებული ერთი   ეპიზოდი მინდა გავიხსენო.    იმ დღეს, როცა რუსებმა ცხინვალი დაბომბეს სახლში ვეღარავინ ვჩერდებოდით.მთელი სამეზობლო ქუჩაში იდგა. საკუთარი თვალით დაინახა ნოდარიმ, როგორ გადაგვიფრინა რუსულმა თვითმფრინავმა და ჩამოაგდო ბომბი ვაზიანში.ცოტა ხნის შემდეგ იგივე განმეორდა მარნეულის აეროდრომზე და შემდეგ თითქმის მთელს საქართველიში. საშინლად მძიმე სურათი იყო. ეზოში შემოვიდა და მეუბნება:დაასუფთავე სარდაფი,იქნებ დაგვჭირდეს თავშესაფრადო.(კერძო სახლი გვაქვს და საძირკველი საკმაოდ მყარი და ფართო კედლებითაა ნაგები). მიშომ ეს რომ მოისმინა საშინლად გაბრაზდა,მიუბრუნდა მამამისს და უთხრა: აღარასოდეს გაიმეორო, რომ ორივე ომში იბრძოდი.არ ველოდი შენგან ამას.როგორ, თუკი ჩვენი ქალაქი დაიბომბება ეს ნიშნავს, რომ რუსები შემოვიდნენ და ჩვენი დამოუკიდებლობაც დამთავრდა. მაშინ რაღა აზრი აქვს სიცოცხლესო. იმდენად აღაშფოთა მამამისის ამ სიტყვებმა მიშო ,რომ არაფრის გაგონება აღარ უნდოდა.არც მამამისის განმარტების მოსმენა, როცა ნოდარი უხსნიდა, რომ ის 4 შვილის მამაა და ვალდებულია იზრუნოს შვილების უსაფრთხოებაზე, თორემ თვითონ ბევრჯერ ჩახედა სიკვდილს თვალებში და არც ახლა დაიხევდა უკან.

              აი, ასეთი ვაჯკაცი გამოგვეცალა ხელიდან. რამდენი რამის გაკეთება უნდოდა..

       22 Oცტობერ, 2010

  

         მიშო დაბადებიდანვე პიროვნება იყო,

     ის, რომ ყველაფერზე   ყოველთვის ჰქონდა თავისი გამორჩეული,ორიგინალური აზრები,რომ დაუსრულებლად შეეძლო აეხსნა და დაემტკიცებინა თავისი მოსაზრება, ცოტა არ იყოს, დამღლელიც კი იყო   ოჯახის წევრებისთვის. შვილები არასოდეს გამირჩვია, მაგრამ მიშო იმდენად  იყო თავად გამორჩეული, რომ განსაკუთრებულ  დამოკიდებულებას ითხოვდა. ბავშვი არასდროს ყოფილა, კაცი  იყო  ყოველთვის.   ყველას ეგონა, რომ გამორჩეულად გვიყვარდა, (თუმცა,ალბათ ასეც იყო)....  საოცრად თავმდაბალი იყო.   არასოდეს    აგრძნობინებდა სხვას,   მათზე მეტი  თუ იცოდა ,   პირიქით...

            სტუდენტი გახდა თუ არა, ერთი წუთი უქმად არ გაუტარებია. ეკონომიკა  ჩემი საქმე არ არისო და პარალელურად იურიდიულის ლექციებზე დადიოდა. ერთი წლის მერე გადასვლა უნდა გაეკეთებინა. TOEFL-ის გამოცდები ჩააბარა და შემოდგომისთვის AREX-ის გაცვლითი პროგრამისთვის ემზადებოდა.... ყველა დედას უხარია, როცა ასეთი კარგი შვილი  ჰყავს .   ერთხელ მოისმინა, რომ ახლობელთან მასზე ვლაპარაკობდი, მითხრა    არასოდეს   გამეკეთებინა  ეს._ მაცალე დედა 25 წლამდე და ყველა გამიცნობს ჩემი გაკეთებული საქმეებითო... 

"სჯობს სიცოცხლესა.....

31 აგვისტო.2010წელი

     მმიშოს კარაგდ ჰქონდა გააზრებული ადამიანის ამქვეყნიური მისია. Dმას  უნდოდა ისე ეცხოვრა,რომ საამაყო კვალი დაეტოვებინა ამ ქვეყნად.   არ დასცალდა და ეს მიკლავს გულს. 2008 წლის აგვისტოს ომის დღეები მინდა გავიხსენო.  8-ში დილით ადრე ავდექი, მაინტერესებდა,   ინფორმაციები, მაგრამ არცერთი ტელეარხი არ აჩვენებდა , ინტერნეტში რუსულ საიტზე შევედი,  ვნახე დევს ვიდეო რგოლი. გავხსენი და ვხედავ ცხინვალში რუსული ტანკები დადის და ქუჩები ქართველი ბიჭების ცხედრებითაა მოფენილი . ვიკივლე: -ვაი თქვენს დედებს და ხმამაღლა ტირილი ამივარდა. მიშოს გაეღვიძა და გამოვარდა.  გაიგო რატომ ვტიროდი, ნახა ეს ვიდეო და თვითონაც ძალიან ცუდად გახდა., მაგრამ ის ხომ კაცი იყო, ნამდვილი კაცი.მომიბრუნდა და მთხოვა გავჩერებულიყავი, -_დედა გუშინწინ ფილმი გადიოდა ტელევიზიით "მამაცი გული". შენ რომ ის ფილმი გენახა, ასე აღარ იტირებდიო. დავინტერესდი რა ფილმი იყო. _ ეს ფილმი არის შოტლანდიელი ხალხის ბრძოლა დამოუკიდებლობისთვის და მისი ეროვნული გმირი უილიამ უოლოსი ბრძოლის წინ მიმართავს მეომრებსო: _ჩვენი ბრძოლა სამართლიანია, ვებრძვით მტერს, რომელიც ქვეყნის წართმევით გვემუქრება, ჩვენ აუცილებლად გავიმარჯვებთ, შესაძლოა ბევრი ჩვენგანი გმირულად დაეცეს ბრძოლის ველზე,   მაგრამ თუ კი რომელიმე თქვენგანი მხდალი აღმოჩნდება, ზურგს აქცევს მტერს და დაიმალება, მან იცოდეს, 100 წელიც რომ იცოცხლოს, ბოლოს მაინც მიაკითხავს სიკვდილი და მაშინ დაჩაჩანაკებული  ბერიკაცი გაგვიხსენებს და ინატრებს ამ წუთების დაბრუნებას,როცა შეეძლო თავისი სიცოცხლე სამშობლოსთვის მიეძღვნა, მაგრამ უკვე გვიანი იქნებაო...  აი ასე ლამაზად განმიმარტა ყველა ჩვენგანისთვის კარგად ნაცნობი ჭეშმარიტება "სჯობს სიცოცხლესა ნაზრახსა.,,," მე კი მაინც მაინც არ შევწყვიტე ტირილი და ვიძახდი _"ვაი თქვენს საცოდავ დედებს".  მიყვირა მიშომ _ დედა, შენ მაინც ვერ გაიგე? აბა მითხარი, რომლის დედა უფრო საცოდავია? ამ ვაჟკაცი ბიჭების  თუ  ამ ალკოგოლიკებისა და ნარკომანების? და მიმითითა დაახლოებით თავისივე ტოლ ბიჭებზე, რომლებიც მეზობლად ცხოვრობენ და ყოველ დღე საშინელებებს ატრიალებენ ოჯახში.                                           

        2დღის წინმესიზმრა: მიშოს სასამართლოზე ვიყავი, არ ვიცი ზუსტად რა დანაშაულისთვის,5 წელი მიუსაჯეს, მე კი სიგიჟემდე მიხარია და ვეუბნები- არა უშავს დედი, მთავარია ცოცხალი ხარ, მე გარდაცვლილი მეგონე და ციხეს რა უჭირს, ხშირად გნახავ, წიგნებსაც მოგიტან და 2 წლის მერე  შეწყალებაზე დავწერთ და გაგანთავისუფლებენ თქო.” რომ გავიღვიძე და სიზმარი გავიხსენე დავფიქრდი _მირჩევნია აქ მყავდეს, თუნდაც დამნაშავე და გაწვალებული....?  მე, მიშოს დედას მაქვს უფლება ასე ვიფიქრო?რა თქმა უნდა არა,არ  მინდა  სხვანაირი მიშო ამქვეყნად.  

           იყოს ნება უფლის თუ ჩემი შვილის მისიას ამ ქვეყნად ვერ ხედავდა.  ალბათ ეს მისია უფრო მნიშვნელოვანია, რომ ჩვენ   ნაბიჯ-ნაბიჯ მივყავართ უფალთან... მკაცრია და ძალიან მძიმე უფლის განაჩენი, მაგრამ ალბათ დავიმსახურე, რომ მხოლოდ ამ გზით მივიდე მასთან, და თან თავი ვინუგეშო იმით, რომ უფალი თავის ყველაზე საყვარელ შვილებს მეტ განსაცდელს უგზავნის.   

         ვინ იცის.........

"აქ ვარ დედა..."

 06 სექტემბერი. 2010 წელი

     თითქოს ძალიან კარგად მესმის ის, რომ მიშო არსადაც არ წასულა,   უფრო მეტადაც ვგრძნობ მის სიახლოვეს, მაგრამ რა ვუყო იმ საშინლად აუტანელ  გრძნობას,მონატრება რომ ჰქვია, და რომ დრო მხოლოდ ამძაფრებს ამ ტკივილს.      ორჯერ სიზმარში მიშომ მითხრა: -დედა მე აქ ვარ , შენთან , არსად არ წავსულვარ.""   სხეულზე ხელი ჩამოისვა და თქვა: -"ამას რა მნიშვნელობა აქვს მთავარია, რომ მე აქ ვარ.    ვიცოდი რომ მიშო იყო, თუმცა გარეგნულად არ გავდა, ამიტომ ვუთხარი-"როგორ დედი, ეს ხომ ერთი ორგანო არაა, ეს მთელი სხეულია, სხვისია და შენი გრძნობები, მახსოვრობა როგორღა შეგრჩათქო ?"ახლავე აგიხსნიო და როგორც ყოველთვის იცოდა, დაიწყო ახსნა_ --სული,  ასტრალური სამყარო და რაღაც მსგავსი  სიტყვები. მე შევაჩერე. არ მინდა დედიკო, ხომ  იცი მაინც ვერაფერს ვგებულობ და რა აზრი აქვს  მთავარია შენ ხარ მეთქი. მაგრამ მაინც ვეკითხები- "მაწონიც ისევე გიყვარს,როგორც ადრე? გაბრაზდა და ხმამაღლა მითხრა:- კიდევ ვერ გაიგე, რომ მე ისევ ის ვარ, და არსად წავსულვარო. მაშინ გავიქცევი და ახლავე მაწონს მოგიტანთქო.... ძილის წინ მაწონს ჭამდა ყოველთვის... მას მერე აღარ დამსიზრებია. ძალიან მინდა სიზმარში ვნახო და ჩავეხუტო ,როგორც      ყოველთვის..... 

        იყო რამდენჯერმე ასეთი ფაქტი: ყველანი ერთად ვსხედვართ  ტელევიზორთან  და ვუსმენთ ამაზრზენ ამბებს: შვილმა მამა მოკლა , ახალგაზრდამ მოხუცი გააუპატიურა, არასრულწლოვანზე ძალადობა იხმარეს და კიდევ სხვა საშინელებები.... მიშომ ამ დროს ღრმად ამოისუნთქა და თქვა: ---არა, უნდა დავუბრუნდე ფიზიკას, მხოლოდ იმიტომ,რომ შვქმნა ისეთი ბომბი,დედამიწა ამოვატრიალო და ადამიანები გადავარჩინოო.  რა თქმა უნდა შევიცხადე და ვუთხარი: --ჯერ ერთი, რა უცნაურად ლაპარაკობ, თუ კი ყველას და ყველაფერს გაანადგურებ, როგორღა გადაარჩენ, რა საშინელებაა მეთქი. მიპასუხა : --საშინელება ისაა, რაც აქ ხდება. ადამიანმა სახე დაკარგა და ყველაზე სასტიკ მხეცს ემსგავსება. სწორედაც რომ გადავარჩენ ამ ცოდვებისგანო.-- ეგ ღმრთის საქმეა და შენ კი ამის გამო ჯოჯოხეთში მოხვდები მეთქი. ---სამაგიეროდ რამდენ ადამიანს ვიხსნი? და თან მგონი ღმერთი ამის გამო არ დამსჯის, მე  მხოლოდ დავაჩქარებ მეორედ მოსვლასო.  მიშო საოცრად ფაქიზი სულის მქონე იყო და ასეთი ბინძური ამბების გაგონება სულს უფორიაქებდა.... იქნებ მართლაც გადამირჩინა უფალმა შვილი, მე კი უგნური ვარ და ვერ შემიგნია.....    საშინლად მენატრება...

როგორც ყოველთვის....

 11სექტემბერი.2010    

    გამარჯობა  დე, დარწმუნებული ვარ ყველაფერი იცი, რაც ჩვენთან ხდება. უბრალოდ შენთან მარტო საუბარი მომენატრა. იმ დღეს, ირმაკოს და გიგას ურთიერთობის ოფიციალურად  გამოცხადების დღეს,ყველაზე მეტად ვგრძნობდი, რომ ჩვენთან იყავი, მაგრამ  ტკივილი მაინც არ მტოვებდა. ვგრძნობდი,  ყველა ჩვენგანი როგორ ცდილობდა ერთმანეთისთვის დაემალა  უშენობით გამოწვეული სევდა.ეს დღე ხომ ბედნიერების დღე იყო და არავის გვქონდა უფლება ირმასთვის ტკივილი მიგვეყენებინა. მე და მამაშენი საგანგებოდ ვემზადებოდით იმისათვის, რომ ცრემლი არ ყოფილიყო.  და თუ კი მაინც ცოტათი შევძელით ეს, პირველ რიგში,  შენი დახმარებით.  შენი სიბრძნე , გონიერება, შენი ჭკვიანური რჩევები  ერთი წამითაც არ  გვტოვებს. არის ხოლმე წუთები,   როცა სასოწარკვეთის პირას ვარ , მაგრამ იმ წამსვე  გაჩნდები  და ნათელიც  გამოჩნდება:- არა,  მიშოს ეს არ უნდა ,მიშო ამაზე გაბრაზდებოდა..... და მესმის შენი ხმა "მე აქ ვარ  დე..." 

დიახ, აქ ხარ!  და უფრო ახლოს, ვიდრე როდესმე..