ჩემთვისაც არაფერი შეცვლილა. უბრალოდ დავიღალე, ლოდინით და მონატრებით. 

"თუ მენატრები, მე ვწვები და ღრმად ვხუჭავ თვალებს,

ეს ერთადერთი გზაღა დამრჩა შენი დანახვის."

 თოთხმეტი წელია, ზაფხულის ეს თვე ტანჯვად მექცა. არ ვიცი, რისი მკურნალია დრო. ამ ტკივილს, არაფერი კურნავს. ფიქრების მართვას სწავლობ, ცალკე გამოკეტავ და არ აძლევ საშუალებას ნებაზე იაროს. ამასთან ერთად, მარტოობას გაურბიხარ , რადგან სიწყნარე და სიმშვიდე ყველაზე ძალიან ხმაურობს. მაგრამ არის დღეები, როცა გამექცევა ჩაკეტილი ფიქრები და ტკივილიც იმაზე მეტია, ვიდრე წლების წინ იყო, უფრო დიდიც,  იმიტომ რომ მონატრების ტკივილიც ემატება.  ივლისის თვეც ბევრად მტანჯველია, ვიდრე 14 წლის წინ იყო. მაშინ 19 ივლისამდე ბედნიერი დღეები მქონდა. ახლა კი ივლისის დადგომა მაფორიაქებს, წამით არ მტოვებს უნებართვოდ აშვებული ფიქრები. უკვე წინასწარ ვიცი, რაც უნდა მოხდეს 17, 18 ,19 ივლისის ყველა წამი მიცოცხლდება, დეტალურად მახსენდება ყველაფერი. აი, ახლა გაიღვიძა, ადგა, გაემზადა.......... და..... მერე მაშინ, თუ სიზმარში მეგონა თავი  და ბოლომდე ვერ ვაცნობიერებდი რა დამატყდა თავს, ახლა მთელი სიმძაფრიდ მახსენდება განცდილი დღეები და მენატრება, ისე ძალიან მენატრება. 😥😥😥😥

როგორღაც  მომეპარება ძილი. ისევ გათენდა, როგორ მეზარება გათენება. 

რას გიგავს, დე, ნაწერი. ოთხიანს კი არა, ორიანს იმსახურებდი. სულ ამაზე გეჩხუბებოდი, საკუთარ თავს თუ არ სცემ პატივს, მასწავლებელს მაინც ეცი, ასეთი საშინელების კითხვას რომ აიძულებ-მეთქი. არც ხაზები იცოდა, არც გადაჩხაპნილები ადარდებდა. კაი რა დე, სირცხვილია. 🫣😢🤭

 

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=4649229968471407&id=100001533485836&m_entstream_source=timeline&anchor_composer=false

სამი დღეა ვუყურებ ამ ვიდეოს, არ ვიცი მერამდენედ. პირველივე წუთიდან ვახოს  შეძახილია მიშოს მისამართით. საფრთხე დაინახა მანქანა არ დატაკებოდა მიშოს. მერე, თავზე ჭრილობას უმუშავებენ მიშოს და ცხვირზე სანტავიკდადებულს ვხედავ. სახლში რომ დაბრუნდა,  ქვა მომხვდა ცხვირზეო, არაფერიაო.  თავი არ უჩვენებია და მეტი არაფერი უთქვამს. მეორე დღეს ვახო მოვიდა  სახლში, მიშო მოიკითხა როგორ არისო. გამიკვირდა, თუ ასე უმნიშვნელოდ იტკინა, ვახო რატომ ნერვიულობს-მეთქი და მაშინ მითხრა: ქვა რომ მომხვდა ცხვირზე, გონება დავკარგე წამიერად, წავიქეცი და თავი ქვაზე დავარტყიო. მეტს ვერაფერზე ვფიქრობ. 😢 რატომ იყო ეს ადგილები ჩემი შვილისთვის საბედისწერო. სამი წლის შემდეგ, მეორედ რომ მოუწია წასვლა, უხასიათოდ წავიდა, არ უნდოდა წასვლა. უკან თავისით ვეღარ დამიბრუნდა. 😢არ ვიცი, რა მანძილი იყო სამანქანო გზამდე, ხელით ატარეს სანდრომ და ორმა მეგობარმა.  მაპატიე, ღმერთო!!! რატომ გამიმეტე ამ ჯოჯოხეთისთვის. 😢

12 წელია შენს უკითხავად, შენს გარეშე გიმატებთ ასაკს. 30 წლის გახდი დღეს.
  შენ ისევ შენ ხარ, დე.  დრო, რიცხვები ილუზიაა. ვერავინ და ვერაფერი გცვლის. ყველა ის განცდა, ემოცია, სიხარული, ტკივილი, ჩემში რომ დუღს და შენი სახელი ქვია,  გახმოვანების  მცდელობისას  რახარუხად იქცევა. იყოს სადაცაა.  ამ ბოლო დროს, თვალს ვეღარ გისწორებ, დეეეეე  :'(:'( :'(

ეს  ვიდეო დამიტოვე, შენი ბოლო მე-18 დაბადების დღის. შენთან ერთად მტკივა, ჩემი ღიმილის ბიჭი კოტე. დაჩის და ტატოს კი ღმერთს შევავედრებ, რომ ყველაზე დიდხანს და ბედნიერად დატოვოს ამ ქვეყნად. იმრავლონ და სიყვარულით გაგიხსენოთ ორივე. <3

,,იქნებ სიცოცხლე იმ დანაშაულთა სასჯელად მოგვეცა, რომელიც სადღაც, სხვა სამყაროში ჩავიდინეთ? იქნებ სწორედ ჩვენი ცხოვრებაა ჯოჯოხეთი და ეკლესიის მსახურები სცდებიან, როცა  სიკვდილის  შემდეგ  ჯოჯოხეთურ  წამებას  გვიწინასწარმეტყველებენ?“ 
(რემარკი "ნასესხები სიცოცხლე")

   ხშირად ვფიქრობ ამაზე და დაწერა მომინდა. ზუსტად წელს ვერ ვიხსენებ, მეშვიდე თუ მერვე კლასში ვიყავი,  როცა ჩემი უახლოესი მეგობრის ოჯახს საშინელი ტრაგედია დაატყდა თავს. ავტო ავარიას ემსხვერპლა ჩემი მეგობრის უფროსი ძმა. ორი მცირეწლოვანი ბიჭი დარჩა. დაახლოებით სამ წელში მამა გარდაეცვალა.  უკვე სტუდენტი ვიყავი მაშინ. ამ წლების განმავლობაში ერთხელაც არ მხსოვს ბაბუცა დეიდას სახეზე ღიმილი. ძალიან ცოტას ლაპარაკობდა და ისიც ხმადაბლა. ხმამაღლა მხოლოდ მისი ტირილი კი არა, ღრიალი ისმოდა ხოლმე.  მახსოვს ერთხელ ვუთხარი- ბაბუცა დეიდა, რატომ არსად დადიხართ, რატომ ხართ ასეთი ჩაკეტილი, იქნებ ჯობს სადმე ჩვენთან ერთად წამოხვიდე-მეთქი
  -"ლამზირიკა ბოშო, მრცხვენია."
 -"რისი გრცხვენია, ბაბულია?"
 -"მრცხვენია, რომ ცოცხალი ვარ"

     ახლაც მახსოვს მისი ბუნჩულა სახე წყლიანი თვალებით, დამნაშავე ბავშვივით მიყურებდა.  ვერაფერი ვუთხარი. გულში ჩავეკარი და ცრემლები ჩავყლაპე. მაშინ ვერ ვხვდებოდი,  როგორი იყო ეს სირცხვილი.   ტკივილები არ ანებებდნენ თავს ამ ოჯახს. წლების შემდეგ  კიდევ უფრო დიდი ტკივილები დაემატა. აღარ მინდა ამ ტკივილების გახსენება..........................................................................          მხოლოდ სირცხვილზე ვფიქრობ....................................................................................    პირველად ეს ამბავი 2009 წლის ივლისში გამახსენდა. მსგავსი ტკივილი არ არსებობს დედამიწაზე.   მე ცოცხალი ვარ, ის კი არა!   მე, ბაბულიასავით ჩადრი კი არა, თავსაბურიც არასდროს მხურებია.  ღიმილიც კი არ მომიშორებია სახიდან, (სალამი ღიმილის გარეშე არ გამომდის).  არ ჩავკეტილვარ სახლში.  შვილიშვილებთან ერთად სახლობანასაც ვთამაშობ,  თმებსაც ვიღებავ.  მერე რა? (ტკივილზე აღარაფერს ვამბობ, ეს ჩემი ცხოვრებაა ასეთ მიშოსთან ერთად).  მერე ის,  რომ ეს საშინელი სირცხვილის გრძნობა არ მანებებს თავს. მე აქ ვარ, ამ ცოდვილ მიწაზე, ის კი არა.     ხო, მრცხვენია, მრცხვენია საკუთარი თავის, თვალების, ხანდხან  სარკეში ჩახედვისას უფრო ხალისიანი თუ შევამჩნიე, კიდევ ის, რომ ვერ შევასრულე რასაც ვფიქრობდი და წამალის არ დალევა  კი არა, გავქანდი და ოპერაციაც გავიკეთე ჯანმრთელობის შესანარჩუნებლად.

ძალიან მრცხვენია ბაბულია,  😢

მე ჩემი ტკივილები მაქვს.
და დღეს ერთი ჩემი დიდი ტკივილის დაბადების დღეა...
ძალიან რომ ჩემი იყო იმის...

მე მიყვარდა მისი იუმორი, რომელსაც ბევრი წყობიდან გამოყავდა. მიყვარდა მისი ხმა.
 მიყვარდა მისი წინ აპრეხილი თმები...

..ძალიან მეჩემებოდა, მიუხედავად იმისა რომ შეიძლება ცასა და დედამიწასავით განვსხვავდებოდით ერთმანეთისგან..
და მაინც  რამდენი გვქონდა საერთო.
 ერთად რომ ვფიქრობდით, როგორ შეიძლებოდა მივსალმებოდით ნაცნობებს ტრაფარეტული მისალმება–მოკითხვის ნაცვლად და მერე აფხაზეთის გამოხსნის გეგმას რომ მაცნობდა. შესვენებაზე ნუშის ნამცხვარს რომ ვინაწილებდით და მერე გზაში საიდუმლოს მიყვებოდა, რომელიც თავს დავდებ ჩემ გარდა არავისთვის უთქვამს...

...ხოდა მერე, რა გასაკვირია რომ  ვერაფრით ვიჯერებდი მომხდარს...

 მეფე ჯერ კიდევ არ ყავს საქართველოს...  :)  მე კიდე შენ მენატრები ძალიან!!!

დაბადების დღეს გილოცავ, მიშ!.. <3 

სალომე ჩხეიძე

 ერთხელ მითხრა და სულ მახსოვს. - "25 წლამდე მაცალე, ეს დრო საკმარისია, რომ რაღაც მნიშვნელოვანი გავაკეთოო." როგორ მჯეროდა და როგორ ველოდი ამ დღეს. არ უყვარდა უაზრო ლაპარაკი მიშოს ...................................................................................დიდხანს მსდევდა ცხოვრების ამაოებისა და უაზრობის განცდა ................................................................ არ მინდა მძიმე საუბარი ჯოჯოხეთურ ტკივილზე. ამასთან სიტყვები არაფერია.................. 
დღეს გახდი 25 წლის .......................................................
როგორ გამიბევრდი დე . ყველგან გხედავ, ყველაში გხედავ, ყველაფერში გხედავ. არსად წასულხარ. აქ ხარ, წუთისოფლის სატანჯველიდან თავისუფალი. შენთან ერთად ვცოცხლობ სამყაროს ერთიან სხეულში. შენს გარშემო ტრიალებს სამყარო .....................................................................................

Debussy - Van Cliburn - Clair de lune

ექვსი წელი.............    არა, ასოთხმოცდაცხრა მილიონ  ორას თექვსმეტი ათასი  წამი უშენოდ .............................................................................   

 დავიღალე   .......................................................................................................................

თავის ავტობიოგრაფიაში მიშო წერს,- „დედაჩემს ვთხოვ ჩემი უარყოფითი მხარეები შემახსენოს. ის კი დუმს, უჭირს გახსენება. ოხ, რა თვალთმაქცობაა. ამ სიტუაციას გამოვიყენებ ჩემ სასარგებლოდ და სხვა დროს, როცა დედაჩემი მისაყვედურებს ჩემი საქციელის გამო, ამას აუცილებლად გავახსენებ.“
კარგად მახსოვს ეს დღე. მიშო გაცვლითი პროგრამაში მონაწილეობის მისაღებად რაღაცეებს წერდა და ღიმილიანი სახით მითხრა:- დე, რა ამპარტავანი ვარ,აუცილებელად უნდა დავწერო ჩემი უარყოფითი მხარეები და ბევრი ვერაფერი გავიხსენე, დამეხმარე, სულ მუდამ რომ მსაყვედურობ, ახლა შემახსენე ჩემი უარყოფითი თვისებებიო. მართლა გამიჭირდა, ვერაფერით გავიხსენე.  ამ ბოლო დროს ხშირად ვფიქრობ, მართლა ვცდილობ რამე ისეთის გახსენებას,  რაც მასში როგორც დედას არ მომწონდა. შვილებს შორის მიშო ყველაზე ნაკლებად იმსახურებდა საყვედურებს, თუმცა მეტს ვითხოვდი მისგან, რადგან ვიცოდი მეტი შეეძლო. არასდროს მიმიცია შენიშვნა უზრდელობის, რამე მავნე ჩვევის გამო. რაც ყველაზე მეტად არ მომწონდა, უფრო სწორედ არ მინდოდა ასეთი ყოფილიყო, ეს იყო ზედმეტად გულჩვილობა. მათზე არანაკლებ ტკიოდა, ვის ტკივილსაც იზიარებდა. ხშირად, ამბის მოყოლისას, ცრემლები ასწრებდა. თავადაც არ მოსწონდა ეს , მაგრამ თავს ვერ ერეოდა.   ყოფილა შემთხვევა, როცა ამ „სისუსტის“ გადასაფარად მეორე უკიდურესობაში გადავიდოდა და საკმაოდ უხეშად იქცეოდა. დიდხანს ვერ ირგებდა ან ნიღაბს და მალევე იქცეოდა ნამდვილ მიშოდ. ეს ე.წ. სისუსტე სულაც არ უშლიდა ხელს მას, რომ  ყოფილიყო ყველა ახლობელისთვის საიმედო დასაყრდენი. არ იყო მისთვის არანაირი წინააღმდეგობა, რომელსაც იგი ვერ მოერეოდა მათ დასახმარებლად. მჯერა მისი მეგობრებიც ბევრჯერ გაიხსენებენ სწორედ ასეთ მიშოს.
დღეს ზუსტად ვიცი ამ სიტყვების არსი - „ფეხქვეშ მიწა გამოგვეცალა“

„ზოგჯერ თქმა სჯობს არა თქმასა,ზოგჯერ თქმით(აც) არ დაშავდების“

„ზოგჯერ თქმა სჯობს არა თქმასა,ზოგჯერ თქმით(აც) არ დაშავდების“

   1994 წლის ივლისის თვე იყო. ეზოში  ჩემი მამამთილი შემოვიდა და  წიგნი მომაწოდა-  "დედა ენა". ეს არ იყო ჩვეულებრივი გოგებაშვილის დედა ენა. სიმართლე უნდა ვთქვა, წიგნი ერთი შეხედვით არ მომეწონა. არ გავდა იმ დედა ენას, რომლითაც თაობები გაიზარდა. ეს იყო წიგნი , გაფორმებული შავ-თეთრი ნახატებით  და ჩემთვის თითქოსდა უინტერესო ტექსტებით. ბაბუმ, -დამოუკიდებელი სკოლის დირექტორმა მომცა ეს წიგნი, კარგი ახალგაზრდაა და ირმა მის სკოლაში მივიყვანოთო. (იმ წელს 1 კლასში შედიოდა ირმა). არაფერი მითქვამს, მაგრამ გუნებაში გავიფიქრე, რა წიგნიცაა სკოლაც ისეთი იქნება-მეთქი, თუმცა

  მიშო, დამაწერინე რა.... მიშ, ამიხსენი რა.. მიშო, გადამათარგმნინე რა... გთხოვ დამიჯექი, ისე ვერ ვმეცადინეობ...  მიში, ნახე რა, სწორად დავწერე? მოდი რა, ერთად ამოვხსნათ  ეს ამოცანა... მიშო, გასაუბრებაზე წამყევი რა...  მიშო, სანდრომ თქვა გამოვიდეს, დახმარება მჭირდებაო... მიშო, ფული მომე რა...  მიში, დედა გენაცვალოს, გამეგზავნე...  მიშო, ცეხს მიხედე...მიშო... მიშო..   მიშო..  .მიშო...    მიში... მიშიკო.....

მალე ოცი წლის ხდები დე.       გხედავ ულამზესს,  ახოვანს , სახეზე ნაცნობი ფარული ღიმილით მიყუურებ. ერთი სული მაქვს მოგიახლოვდე,  სიხარულისგან გული ამოვარდნაზე მაქვს. 2 წელი გახდება მალე,  რაც  გულში არ ჩამიკრიხარ.  როგორ ველოდი ამ დღეს, რამდენჯერ წარმოგიდგენდი ხოლმე  ასეთს.  რატომღაც, მიუხედავად  დიდი სიახლოვისა,  ყოველთვი მქონდა შენს მიმართ რაღაცნაირი მოკრძალება. ახლა კი  ბევრად მორიდებული შემოგყურებ, "გენაცვალოს დედიკო, გულში  ჩუმად გეძახი და მოახლოვებას ვერ ვბედავ.    მახსოვს,  18 წლის რომ ხდებოდი   მომეხვიე და მითხარი  "რა  პატარა ყოფილხარ სიმაღლეში ლამზო"?, გულში პატარა ბავშვივით ჩამიკარი  და  "ჩემი დედიკონაო" მითხარი. გთხოვეთ მე და მამიკომ,  ახლა მაინც,  18 წლის ხდები და მოიყვანე  შენი მეგობრები სახლში, საუკეთესო სუფრას გაგიშლით-მეთქი. არაო, უარი გვითხარი. ბიჭებთან ერთად მცხეთაში მივდივარ და ასე აღვნიშნავთ ამ დღესო. დილით დაჩიმ, კოტემ და ტატომ მოგაკითხეს,  საჩუქარი შემოიტანე სახლში,  თიხის სასმისები და იასამანის დიდი თაიგული. ამ სასმისებით დღეს მხოლოდ შენს სადღეგრძელოს  სვამენ.  მერე კი, მცხეთაში წასულხართ. აი ეს სურათები, იმ დღესაა გადაღებული  შენი ტელეფონით.
.……აქ შენ და ტატო უკვე სტუდენტები ხართ , დაჩი და კოტე წელს ჩააბარებენ  და შემდეგი წლიდან უკვე 4 სტუდენტი ხშირად ივლით ერთად თბილისის ქუჩებში. როგორ გეჩქარებოდა ეს დღე....     შენს გარეშე დაუდგათ ბიჭებს ეს დღე.
ახლა 20 წლის ხდები, და არა "გახდებოდი." ამჯერად  შენი ნების გარეშე მოვლენ ჩვენთან სახლში მეგობრები.     ვისაუბრებთ შენზე, მათზე და საერთოდ ყველაფერზე. შენც  ჩვენთან იქნები. მე ყოველ მათგანში შენს სახეს ვხედავ, მეტ-ნაკლებად, რათქმა უნდა.  …………
 როგორ ველოდი ამ დღეს... ახლა კი… გხედავ ბევრად ლამაზს, ვედრე როდისმე  წარმოგიდგენდი. ფარული ღიმილით, მეტყველი, ბრძნული, სევდანარევი გამოხედვით. "გენაცვალოს დედიკო" ვიმეორებ გულში და რაღაც ძალა მაკავებს მოვიდე და გულში მაგრად ჩაგიკრა. ახლა, ალბათ, კიდევ უფრო პატარა გეჩვენება  შენი "დედიკონა" და ამასთან ძალზედ უმწეო......  რა ძალიან ახლოს ხარ და რა ძალიან შორს.....

…

14 აპრილი 2011წ.

  

ციტატა(circle @ Jul 5 2009, 10:35) 

ე.ი. კანონები ათი მცნებასავით უნდა ვიცოდეთ თუ როგორაა ჩვენი საქმე?

Mikhail
აბა შეეცადე გაიხსენო (რათქმაუნდა თუ ოდესმე იცოდი) ათივე მცნება (გაიხსენო და არა მოძებნო) და მიხვდები (ყოველ შემთხვევაში ჰომო საპიენს საპიენსი უნდა მიხვდეს) რომ კანონები ათ მცნებაზე უკეთ თუ არა, ნაკლებად მაინც არ უნდა იცოდე. ეს არ ნიშნავს რომ უნდა შეასრულო, მათი ცოდნა თუნდაც იმისთვის გჭირდებათ რომ უკეთ დაარღვიოთ!
მაგრამ არა დაივიწყეთ, მაინც არ გამოგივათ. ჯობია ისევ ათი მცნების სწავლას დაახარჯოთ დრო. (არანაირი 9 ან 8, –10!!!)
ისე მემგონი თემა სხვა რამეს ეხება, მეზარება ძველი პოსტების კითხვა და რაც მომხვდა თვალში ესაა...
ისე რა კანონებზეა საუბარიციტატა(circle @ Jul 6 2009, 22:06) 

ათი მცნება ხომ არ შემოგვეღო კანონების მაგივრად, უფრო კარგი ცხოვრება იქნებოდა. ჰა, რას იტყვი?...

Mikhail

რასთან შედარებით? გვიან ფეოდალურ ხანამდე ათი მცნება (როგირც კონსტიტუცია) და სახარება (კოდექსი) იყო სამოქმედი კანონი. რამე სხვანაირად იყო?'(გარდა ტექნიკისა და განვიტარებისა)
ადამიანი ადამიანია, არააქვს მნიშვნელობა რას დაუწერ, მაინც ისე წაიკითხავს როგორც უნდა (ან საერთოდ არ წაიკითხავს)
ერთი და ორი მცდელობა იყო ბიბლიის ინტერპრეტირების?
ასე რომ კანონები უბრალოდ შენი ნების დასადასტურებლად არის (მიუხედავად იმისა რომ მისმა შემდგენმა შეიძლება აბსოლუტურად შენგან განსხვავებული აზრი ჩადო) აკეთე რაც გინდა. ოღონდ იმ შემთხვევაში თუ გედავებიან შენს არჩევანს უნდა დაუდასტურო შენი სიმართლე. (თუნდაც საპირისპირო კანონის მოშველიებით, რადგან კანონი ბერკეტივითაა: როდესაც ერთი ბოლო დაბლა დაიხრება მეორე აუცილებლად აიწევს! )

P.S. მოუტანა რამე კარგი (ახლანდელისგან განსხვავებული) კაცობრიობას ათი მცნებით სარგებლობამ?

? (ეს ისე პასუხს ნუ გამცემთ) 
 ციტატა(circle @ Jul 7 2009, 0:13) 

ვერ გავიგე. ორი ერთმანეთის საპირისპირო კანონი არსებობს?

Mikhail

არა ერთი კანონი არსებობს ორი საპირისპირო მხარით.
ისე კი საპირისპირო კანონებიც არსებობს, საკმაოდ ძნელია ამზელა კანონმდებლობის შეუცდომლად კოდიფიკაცია, მაგრამ მათ გამოსწორებაზე მუშაობენ.

ციტატა(mariami24 @ Jul 6 2009, 23:02) 

ის, რომ რაღაც კანონად გიწერია და მას აღიარებ, სულაც არ ნიშნავს, რომ ასრულებ და შენში გამჯდარია

კაცობრიობა მეტად ბნელია ათი მცების გამოსაყენებლად

Mikhailათი მცნება კი მეტად ზოგადი იმისათვის რომ კანონის პრეტენზია ჰქონდეს ( კონსტიტუციაა ეგ  )
ისე მეც ეგ მეწერა. კანონად ქონას აზრი არ აქვს მეთქი. (თუ არც გიცდია შეკამათება. მაშინ შენს აზრს რომ წერ, პასუხის ღილაკს არ უნდა დააჭირო. ისეც შეიძლება)

არანაირი კანონი და მისით სარგებლობა არ ცვლის ადამიანს. იმიტომ რომ როგორც უკვე ვახსენე კანონს (შესაბამისად ნებისმიერ ცნებას) ორი ბოლო აქვს და ადამიანს აქვს იმის უნარი გამოიყენოს ისე როგორც უნდა .(ყველას არა რათქმაუნდა) ამიტომაც ხვდებიან ციხეში და არსებობდა სასჯელი ექსორია, მოკვეთა, დაკრულვა და ა.შ.ციტატა(circle @ Jul 7 2009, 22:10) 

ხოდა მე იმას ვფიქრობ რომ ადამიანს კანონების გარეშეც შეუძლია ცხოვრება. მას აქვს უნარი ეწეოდეს კანონიერ ცხოვრებას კანონების ცოდნის გარეშე. "ნუ მოექცევი სხვას ისე როგორც არ გინდა რომ მოგექცნენ შენ", ჩემი აზრით ეს სწავლება ყველა არსებულ კანონს (ერთად აღებულს) ჯობია. ეს მოდის აღზრდიდან და ცხოვრებისეული გამოცდილებიდან. ანუ ამით იმის თქმა მინდა რომ ჯობია ადამიანის აღზრდას უფრო მეტი დრო დაეთმოს ვიდრე კანონებზე მუშაობას.

და თუკი კანონი არსებობს ადამიანი(ს გაგება) მასზე მაღლა უნდა იდგეს და კანონს არ უნდა ეწირებოდეს.

მასეა. შეუძლია კი არა მეტიც, არც არასდროს უცხოვრია ადამიანს რომელიმე კანონზე დაყრდნობით, უბრალოდ იმიტომ რომ ადამიანია და არა ცხოველი. ძაღლს დაკანონებული აქვს რომ კატა არ უნდა ევასებოდეს და ასეც არის. ადამიანს რაც არ უნდა დაუკანონო მაინც ისე მოიქცევა როგორც უნდა, იმიტომ რომ აზროვნებს. სწორედ ამიტომ დაკარგა ადამიანმა სამოთხე, რომელშიც იყო ცხოველი და ცხოვრობდა კანონის შესაბამისად, სანამ აზროვნება არ დაიწყო. ამიტომ ქვია იმ ხილს "ხე ცნობიერისა". (მაგრამ ახლა თქვენ ამას ნუ დაიჯერებთ და განაგრძეთ ძველებურად ცხოვრება. არ ღირს ამ წესრიგის დარღვევა. უბრალოდ მსიამოვნებს როდესაც რაღაცას ჩავაწვეთებ და მერე ვუყურებ რეაქციას.( გაღიზიანებას))

ციტატა(circle @ Jul 8 2009, 14:14) 

აბა დღეს როგორ ვცხოვრობთ თუ არა კანონებზე დაყრდნობით. ადამიანს ჯერ კიდევ "მოაზროვნე ცხოველად" მოიხსენიებენ ("ცხოველი" ჯერ არ ჩამოშორებულა).

Mikhailსწორედ მაგაშია საქმე. მე ვთქვი რომ კანონებზე დაყრდნობით ცხოვრობს ხალხი, მაგრამ კანონი ისეთ კონკრეტულს და გადაულახავს არაფერს აწესებს, რომ ზოგიერთმა მოაზროვნე ცხოველმა სათავისოდ არ გამოიყენოს. მერე რა რომ ცხოველია ადამიანი, აზროვნებს და ამიტომ ღმერთია (ეუფ, წქამოვა ახლა ფანატიკოსთა კრიტიკა) ყველა არა მხოლოდ ის ვისაც მართვა შეუძლია და არაა ნაცრისფერი

 

მიშო თსუ-ს ფორუმზე. http://forum.tsu.ge/index.php?showtopic=11693&hl=mikhail&st=52

 ტკივილი? არა, არ ვიცი რა ქვია, სიღრმეში იწყება, მერე მთელ სხეულს მოივლის და ბოლოს თავში საშინელი ხმაური და აუტანელი განცდა იწყება,  თითქოს ჭიანჭველები   დამესია.

შენი ბრალია,    შენი ბრალია..........   

  

2009 წელი
 გუშინ  ბოლო გამოცდა ჩააბარა და უკვე მეორე კურსის სტუდენტია.   17 ივლისია,

ეს სურათები ზუსტად 2 წლის წინ, 2009 წლის 1იანვრის ღამისაა. ის ახალი წელი განსხვავებული
იყო ჩვენს ოჯახში ბევრი რამით. პირველი ის, რომ ნაძვის ხის დადგმა, რატომღაც, არა ჩვეულ ადგილას სასტუმრო ოთახში, არამედ  სახლის მარცხენა შესასვლელში გადავწყვიტეთ,  ახალი წლის შესახვედრად   ყველანი  მამაპაპური მრგვალი მაგიდის გარშემო  ვიკრიბებოდით. ამ ახალი  წლის  შეხვედრა კი დაბლა, სასადილო ოთახში გადავწყვიტეთ.  სანდრო  ჩვენთან შეხვდა ახალ წელს .     გოგოები   1    საათისთვის    მეგობრებთან     ერთად

როგორც ყოველთვის....

 11 სექტემბერი 2010წ. 

 დე, დარწმუნებული ვარ ყველაფერი იცი, რაც ჩვენთან ხდება. უბრალოდ შენთან მარტო საუბარი მომენატრა. იმ დღეს, ირმაკოს და გიგას ურთიერთობის ოფიციალურად  გამოცხადების დღეს, ყველაზე მეტად ვგრძნობდი, რომ ჩვენთან იყავი, მაგრამ  ტკივილი მაინც არ მტოვებდა. ვგრძნობდი,  ყველა ჩვენგანი როგორ ცდილობდა ერთმანეთისთვის დაემალა  უშენობით გამოწვეული სევდა. ეს დღე ხომ ბედნიერების დღე იყო და არავის გვქონდა უფლება ირმასთვის ტკივილი მიგვეყენებინა. მე და მამაშენი საგანგებოდ ვემზადებოდით იმისათვის, რომ ცრემლი არ ყოფილიყო.  და თუ კი მაინც ცოტათი შევძელით ეს, პირველ რიგში,  შენი დახმარებით.  შენი სიბრძნე , გონიერება, შენი ჭკვიანური რჩევები ერთი წამითაც არ  გვტოვებს. არის ხოლმე წუთები,   როცა სასოწარკვეთის პირას ვარ , მაგრამ იმ წამსვე  გაჩნდები  და ნათელიც  გამოჩნდება:- არა,  მიშოს ეს არ უნდა, მიშო ამაზე გაბრაზდებოდა..... და მესმის შენი ხმა "მე აქ ვარ  დე..." 

დიახ, აქ ხარ!  და უფრო ახლოს, ვიდრე როდესმე.. 

"აქ ვარ დედა..."

 06 სექტემბერი. 2010 წელი

 თითქოს ძალიან კარგად მესმის ის, რომ მიშო არსადაც არ წასულა,   უფრო მეტადაც ვგრძნობ მის სიახლოვეს, მაგრამ რა ვუყო იმ საშინლად აუტანელ  გრძნობას, მონატრება რომ ჰქვია, და რომ დრო მხოლოდ ამძაფრებს ამ ტკივილს.      ორჯერ სიზმარში მიშომ მითხრა: -" დედა, მე აქ ვარ შენთან , არსად არ წავსულვარ." სხეულზე ხელი ჩამოისვა და თქვა: -"ამას რა მნიშვნელობა აქვს მთავარია, რომ მე აქ ვარ."    ვიცოდი რომ მიშო იყო, თუმცა გარეგნულად არ გავდა, ამიტომ ვუთხარი-"როგორ დედი, ეს ხომ ერთი ორგანო არაა, ეს მთელი სხეულია, სხვისია და შენი გრძნობები, მახსოვრობა როგორღა შეგრჩათქო ?"ახლავე აგიხსნიო და როგორც ყოველთვის იცოდა, დაიწყო ახსნა

"სჯობს სიცოცხლესა.....

1/10/2011

  მიშოს კარაგდ ჰქონდა გააზრებულოი ადამიანის ამქვეყნიური მისია. უნდოდა ისე ეცხოვრა, რომ საამაყო კვალი დაეტოვებინა ამ ქვეყნად.   არ დასცალდა და ეს მიკლავს გულს. 2008 წლის აგვისტოს ომის დღეები მინდა გავიხსენო.  8-ში დილით ადრე ავდექი. მაინტერესებდა,   ინფორმაციები, მაგრამ არცერთი ტელეარხი არ აჩვენებდა. ინტერნეტში რუსულ საიტზე შევედი,  ვნახე დევს ვიდეო რგოლი. გავხსენი და ვხედავ ცხინვალში რუსული ტანკები დადიან და ქუჩები ქართველი ბიჭების ცხედრებითაა მოფენილი . ვიკივლე: -ვაი თქვენს დედებს და ხმამაღლა ტირილი ამივარდა. მიშოს გაეღვიძა და

დაბადებიდანვე პიროვნება იყო

         მიშო დაბადებიდანვე პიროვნება იყო,

     ის, რომ ყველაფერზე   ყოველთვის ჰქონდა თავისი გამორჩეული,ორიგინალური აზრები,რომ დაუსრულებლად შეეძლო აეხსნა და დაემტკიცებინა თავისი მოსაზრება, ცოტა არ იყოს, დამღლელიც კი იყო   ოჯახის წევრებისთვის. შვილები არასოდეს გამირჩვია, მაგრამ მიშო იმდენად  იყო თავად გამორჩეული, რომ განსაკუთრებულ  დამოკიდებულებას ითხოვდა. ბავშვი არასდროს ყოფილა, კაცი  იყო  ყოველთვის.   ყველას ეგონა, რომ გამორჩეულად გვიყვარდა, (თუმცა,ალბათ ასეც იყო)....  საოცრად თავმდაბალი იყო.   არასოდეს    აგრძნობინებდა სხვას,   მათზე მეტი  თუ იცოდა ,   პირიქით...

აზრიანად უნდოდა ცხოვრება....

     ძალიან ხშირად ამბობდა, რომ  ადამიანისთვის პირველი დიდი გამართლება მისი ამქვეყნად მოვლინება არისო, მაგრამ თუ კი შენს ცხოვრებას ლუარსაბ თათქარიძესავით განვლებ და მოკვდები ისე, როგორც "იხოცებიან ბევრნი ჩვენგანნი, რომელნიც არც თავის სიცოცხლით უმატებენ რასმეს ქვეყანასა და არც თავის სიკვდილით აკლებენ". ,აქვს კი მაშინ ამ გამართლებას აზრიო?

     აზრიანად უნდოდა მიშიკოს ცხოვრება....

 

 2008 წლის აგვისტოს ომის დღეები იყო.  იმ დღეს, 

როცა რუსებმა ცხინვალი დაბომბეს სახლში ვეღარავინ ვჩერდებოდით.

შტრიხები პორტრეტისათვის

                                                                                                                           შტრიხები პორტრეტისათვის

 20 აგვისტო. 2010წელი. 

     მახსოვს პატარა ბიჭი, ქვემოდან დაკვირვებული ჭკვიანური გამოხედვით, თავიდან თითქოსუკარება, მერე დროთა განმავლობაში შემეჩვია. ცოტა გულჩათხრობილი, მოსწრებული იუმორითადა ჩაბჟირებამდე მისული გულიანი სიცილით.                                                                მიშო!   გისურვებ ყველაფერს საუკეთესოს შენი ცხოვრების გზაზე. ყოფილიყავი მუდამჯანმრთელი, ბედნიერებითა და სიყვარულით სავსე.                                                      მიშო, ჯერ მხოლოდ მე-8 კლასი დაამთავრე ,მაგრამ მაინც ბოლო ზარია.ამ დროს მასწავლებლებიემშვიდობებიან მოსწავლეებს და სიმბოლურ საჩუქრებსაც უძღვნიან ერთმანეთს. აი, ჩემი საჩუქარიც.             გჩუქნი ლექსს:

                                             

                                                                      

                                             ***

                             მიყვარდით, რადგან სიძულვილისთვის                           

                             ერთი წამითაც ვერ მოვიცალე,

                            და ახლა ლოცვით გადაღლილ იმედს

                            ურჩი დღეები მიაბანცალებს.

                                     

                            მიყვარდით,მზერა სხივებს სწვდებოდა,

                            ქარი კიოდა თავგამოდებით. 

                            ხან ფერიები მესიზმრებოდა,

                            ხან აღსარებას გთხოვდით გოდებით,

                               

                           და ჩამოშლილი სულის კედლებით

                           იფარებოდა ფიქრთა სავანე,

                           მიყვარდით, რადგან  სიძულვილისთვის

                           ერთი წამითაც ვერ მოვიცალე! 

            

    

        პატივისცემით, კეთილი  სურვილებითა და

        სიყვარულით              ხათუნა მასწავლებელი.

                  

       14  . 06 . 2005 წელი.

თავისუფალი დრო არასდროს ჰქონდა

     თსუ-ს ფორუმზე თემა ვნახე-

                                                           აპრ. 14 2009, 15:25   
"სასურველია თუ არა 16-17 წლის ბიჭმა დაიწყოს მუშაობა?"    ბევრი იძახის, რომ კაია როცა ახალგაზრდა ბიჭი მუშაობას იწყებს.მისთვის ცხოვრება იცვლება,რაგდან არ ხდება მშობლებზე დამოკიდებული ფულის მხრივ და თან თავისი შრომით მოპოვებული ფულის ყადრიც იცის.მაინტერესებს თქვენი აზრი უნდა მუშაობდეს თუ არა 16-17 წლის ბიჭი?"

მიშოს დაუწერია:" ვისაც შეუძლია უნდა იმუშაოს. თუნდაც სწავლის პარალელურად, არაა პრობლემა შეთავსება.... და გოგოსაც შეუძლია"